فراموشی.....

 

پیرمردی هر روز صبح به فروشگاه می امد ظاهر جالبی داشت او فوق العاده پیر و کمی هم خمیده بود یک شلوار مامان دوز خط خطی فوق العاده تابلو (ازهمان هایی که باباها می پوشند!) و یک جفت دمپایی هم می پوشید و لهجه غلیظ خمینی شهری هم داشت (خمینی شهر یکی  شهرهای استان ما) و انقدر ظاهر جالبی داشت که گاهی اوقات که به فروشگاه می امد بچه ها او را گوشه ای گیر می کشیدند و با او سلفی می گرفتند! خرید او هم عموما یا یک ماست کوچک یک پنیر یک نان و یا یک پاکت شیر بود و همیشه هم پولی که با خودش می اورد برای خریدش کافی نبود مثلا به فروشگاه می امد و می گفت یه ماست و یک نون به من بدهید من بعضا خودم می رفتم و یک نان و یک ماست کوچک کم چرب برایش می اوردم و پای صندوق می گذاشتم و مثلا حسابش دوهزار تومان می شد ولی یک اسکناس هزاری بیشتر همراهش نبود که البته من سپرده بودم که اگر پولش کافی نیست بقیه اش را به حساب فروشگاه بگذارند.....اینکه همیشه پولی که می اورد برای خریدش کافی نبود و بدهکار می شد کمی صندوقدارها را ازار می داد چون گرچه من سپرده بودم که زیاد سخت نگیرند ولی چون وقتی خرید می کرد و صندوقدار به او می گفت که پولش کافی نیست و او هم در جواب می گفت که بقیه اش را فردا می اورم و هیچ وقت هم فردا بدهیش را نمی داد صندوقدارها فکر می کردند که او عمدا با خودش پول کافی نمی اورد و برای همین به او غر می زدند و اعتراض می کردند.....گاهی اوقات که صبح فروشگاه را باز می کردیم پشت در فروشگاه نشسته بود و منتظر بود که فروشگاه باز شود و می امد داخل و مثلا شیر می خواست و ما هم به او می گفتیم که مثلا شیر یکساعت دیگه میاد و او با ناراحتی و سادگی که داشت می گفت: من حالا گشنمه و شیر میخوام! و گاهی یکساعت پشت درب فروشگاه و اغلب روی جدول و زیر افتاب می نشست تا شیر بیاید ....گاهی اوقات که من نبودم  و پولش کافی نبود صندوقدارها به او نسیه نمی دادند و او هم می رفت تا اینکه یکبار ان پیرمرد به همراه زنی میانسال امد...ان زن گفت که او پدر من است و تنها در خانه زندگی می کند و پدرم چون اخلاق خیلی بدی دارد ما نمی توانیم با او بسازیم برای همین به تنهایی زندگی می کند و به ما هم اجازه نمی دهد در زندگیش دخالت کنیم او الزایمر دارد و هر ماه حقوقش را می گیرد و من نمی دانم که حقوقش را چکار می کند چون هیچ وقت پول ندارد و حدس می زنیم که ممکن است پولهایش را کسی از او می گیرد و یا گم می کند و اگر هم به شما بدهکار می شود و هیچ وقت بدهیش را نمی دهد دلیلش این است که فراموش می کند و به یاد نمی اورد مثلا همین چند روز پیش روز عید قربان به او گفتیم پول بده تا یک گوسفند برای قربانی بخریم  او هم یک اسکناس هزار تومانی از زیر بالش رختخوابش دراورده به من داده و میگه برو با این هزار تومان یک گوسفند بخرو بقیه اش را هم بیاور! و از انجاییکه او هر سال نذر دارد من هم هزار تومان را از او گرفتم و با پول خودم یک گوسفند خریدم و در خانه اش قربانی کردیم و اگر اجازه دهید اینجا یک حساب برایش باز کنید و هر چه خواست به او بدهید من سر ماه می ایم و حساب می کنم چون پول که نمی توانیم دستش بدهیم چون نمی دانیم با پولها چکار می کند و از طرفی به حرف ما هم گوش نمی کند فقط راه فروشگاه شما را بلد است که اگر به او چیزی ندهید ممکن است گرسنه بماند.....با خودم فکر کردم  ما که جوان هستیم ایا حدس می زنیم که در اینده یک چنین سرنوشتی پیدا کنیم شاید هیچ چیزی قدرتمند تر بی رحمتر و بی گذشت تر از گذر زمان نباشد قدرتی که ما معمولا انرا دستکم می گیریم گذر زمان محکمترین فولادها را ارام ارام می پوساند محکمترین سنگها را فرسایش داده و خرد می کند و ادمها را پیر و فرتوت می کند اتفاقی که شاید در جوانی حتی فکرش را هم نمی کنیم....ابوالفضل بیهقی تقریبا هزار سال پیش در شاهکار حسنک وزیر می گوید احمق مردا که دل در این جهان بندد که نعمتی بدهد و زشت باز ستاند.....