زندگی وارونه.....

 

گاهی می روم و برای خانه نان می خرم راه نانوایی از یک خیابان فرعی می گذرد که همیشه یک پیرمرد روبروی حیاط خانه شان روی یک صندلی چرخدار نشسته و به رهگذران خیره می شود من هر وقت از جلوی ان پیرمرد رد می شدم نگاهی به او انداخته و با سکوت عبور می کردم  ولی چند روز پیش که نگاهی از سر بی تفاوتی به او انداختم  پیرمرد به من لبخندی زد و سلام کرد و مرا از اینکه با نگاه به او سلام نمی کردم شرمنده کرد....

او پیرمردی قوی هیکلی است که به نسبت سنش موهای زیادی هم دارد که انها را شانه زده و همیشه هم لباس های تمییزی پوشیده از چهره اش پیداست که در دوران جوانی مرد خوش تیپ و خوش قیافه ای بوده و از ظاهر تمییزش هم حدس می زنم که شغل ابرومندانه ی هم داشته...گاهی با خودم می گویم این چه معامله تاریکی است که روزگار با انسان می کند به انسان جوانی زیبایی قدرت و سرمستی می بخشد ولی همه انها را به تدریج می گیرد و پیری و زوال را جایگزین می کند مرگ حق است و از این نظر مشکلی نیست! تولد و مرگ سترگ ترین و بزرگ ترین واقعیت این عالم است  ولی مشکل اصلی زوال است...گلی می روید و قبل از خشک شدن پژمرده می شود درختان با شکوه  با برگهای سبز و پر طراوتشان پر از زیبایی اند ولی قبل از خشک شدن برگهایشان می ریزد ساقه هایشان رنگ می بازد و از طراوت تهی می شوند  حیوانات اول بیمار و ناتوان شده و بعد توسط درندگان خورده می شوند و انسان هم مثل همه موجوداتی که متولد می شوند بالاخره می میرد ولی ازار دهنده ترین بخش زندگی پیری بیماری و زوال است که قبل از مرگ گریبانگیر انسان می شود من معتقدم اگر نمی شود برای مرگ و نیستی کاری کرد شاید بشود  برای پیری و زوال چاره ای اندیشید که دوران پیری دیرتر بیاید و بهتر بگذرد و این مهم فقط و فقط با توسل به علم و دانش میسر است همانطور که اوضاع سالمندی از قبل خیلی بهتر شده .....

یاد داستانی از وودی الن افتادم داستان زندگی وارونه...واقعا چه می شد انسان زندگیش وارونه بود یعنی در یک خانه سالمندان به دنیا می امد و تدریجا هر چه جلو می رفت به میانسالی جوانی کودکی نوزادی و نهایتا با یک حس شورانگیز به پایان می رسید....داستان جالب وودی الن را اینجا می اورم....

کاش می‌شد مسیر را، وارونه طی کنم.
در آغاز، پیکری بیجان و مرده باشم و آنگاه راه آغاز شود…
در خانه‌ای از انسانهای سالمند،‌ زندگی را آغاز کنم
و هر روز
همه چیز بهتر و بهتر شود.
به خاطر بیش از حد سالم بودن، از خانه بیرونم کنند.
بروم و حقوق بازنشستگی‌ام را جمع کنم.
و سپس، کار کردن را آغاز کنم.
روز اول یک ساعت طلایی خواهم خرید و به مهمانی و پایکوبی خواهم رفت.
سپس چهل سال پیوسته کار خواهم کرد و هر روز، جوان‌تر خواهم شد.
آنگاه، برای دبیرستان، آماده‌ام.
و سپس به دبستان می‌روم.
و آنگاه کودک میشوم و بازی می‌کنم.
هیچ مسئولیتی نخواهم داشت.
آنقدر جوان و جوان‌تر می‌شوم تا به یک نوزاد تبدیل شوم.
و آنگاه نه ماه، در محیطی زیبا و لوکس،‌ چیزی شبیه استخر،
غوطه ور خواهم شد.

و سپس، با یک لحظه برانگیختگی شورانگیز، زندگی را در اوج به پایان برسانم…

وودی آلن