تکرار و روزمرگی....

 

صبح از خواب بیدار می شوم مسواک می زنم دست و صورت را می شویم می روم برای صبحانه نون و پنیر گاهی گردو و چایی ...نان یخ زده است چون از داخل فریزر امده! پس باید صبر کنی یخ ان باز شود! البته دو سه روز در هفته صبح زود برای ورزش بیدار می شوم که نان تازه هست مگر نه نان منجمد......

می روی سر کار ویزیتور شرکت ایکس می اید سلام گرمی می کند و برخی تا حد تعظیم هم پیش می روند! البته فکر نکنید بنده ادم مهمی هستم نخیر! انها فقط می خواهند کالای خودشان را بفروشند و همه لبخندها و احترام ها صرفا تصنعی است  .....واقعااعصاب می خواهد سر قیمت چانه بزنی سر مدت خرید چانه بزنی مثلا سر یک قیمت خاصی توافق می کنی کالا که می اید  قیمتی دیگه در فاکتور زده شده پنج درصد تخفیف صحبت کرده ای دو درصد خورده و بعضا پفک سفارش داده ای چیپس می فرستند! خودشان را هم به خریت می زنند که مثلا اشتباه شده ولی واقعیت اینکه جنس هایی که در انبار مانده می فرستند به امید اینکه خریدار حواسش نباشد و مرجوع نکند تخفیف کمتر می زنند شاید مشتری حواسش نباشد یا یادش نباشد چه جوری صحبت کرده و یا مثلا 50 عدد سفارش داده ای 100 عدد می اید باید زنگ بزنی با ده نفر حرف بزنی......تا ظهر....ظهر می روی خانه ناهار قورمه سبزی است که البته خوب است می خوری و بعد از ظهر دوباره سر کار بعد از ظهر حساب و کتاب و اینکه می فهمی مثلا حسابدار محترم یک گونی برنج که مثلا صد هزار تومان است و یک میلیون ریال باید ثبت شود حواسش به موبایلش بوده و یک صفر اضافه زده و ده میلیون ریال وارد شده! مشتری یک گونی پای صندوق برده و فاکتورش را که می بیند می خواهد سکته کند یه گونی برنج یک میلیون تومان!....می اید دفتر و ما را نصیحت می کند و ما را بخاطر این اجحاف از جهنم می ترساند و ما را به درستکاری دعوت می کند هر چه هم می گوییم اشتباه شده ما نمی خواهیم یک گونی برنج را به شما یک میلیون تومان بفروشیم باز هم فایده ای ندارد....شب خانه می روی تلویزیون روشن است و اهل خانه برنامه تلویزیونی اخر شب که از شبکه نسیم پخش می شود را نگاه می کنند که البته اصلا مورد سلیقه بنده نیست خلاصه اش این است که می خواهد مردم را زوری بخنداند مجری رو به تماشاچیان فریاد می کشد: ما خیلی قشنگیم!!! مردم هم فریاد می زنند بعله! و برای خودشان دست می زنند!

فردا ان روز دوباره صبح از خواب بیدار می شوم یک تنوع کوچک در صبحانه  صبح نان و کره و مربا می خورم مربای البالو و یا هویج از عسل خوشم نمی اید ناهار هم مرغ یا بادمجان یا قیمه و کلا همان چیزهایی که همه مردم می خورند ما هم از همان ها می خوریم ! دوباره همان کارهای دیروز ولی مثلا با ادمهای دیگر و متفاوت سر کار می خواهی کتاب بخوانی که اصلا نمی شود چون مرتب می ایند و می روند چون مثلا مشغول خواندن کتاب هستی و یک مشتری عصبانی می اید و یک بسته خرما روی میزت می گذارد و با عصبانیت می گوید: این ترش شده و بچه ام از این خرما خورده مسموم شده و انرا به بیمارستان برده ایم و الان در بیمارستان بستریست! من درب خرما را باز می کنم خراب به نظر نمی رسد یکی از ان را می خورم که کاملا سالم است به او می گویم این خرما که چیزیش نیست مشتری با عصبانیت بیشتر میگه یعنی من دروغ میگم!؟ ما هم چند نفر را صدا می زنیم و خرما را به انها تعارف می کنیم همه می خورند و همه هم اعتراف می کنند سالم است ولی خانم زیر بار نمی رود به ایشان می گویم شما مطمئنید دخترتان بخاطر این خرما مسموم شده شاید مشکل اپاندیسی چیزی بوده! که زیر بار نمی روند و با عصبانیت می خواهد خرما را بگذارد و برود که او را صدا می زنیم و پولش را به او می دهیم البته همیشه هم ادم خوبی نیستیم ما هم اشتباه می کنیم مثل ان موردی که یکبار مشتری یک بسته بیسکویت اورد و گفت که بوی ماندگی می دهد که البته من هم سرم شلوغ بود و راستش کمی هم از جای دیگه ای اعصاب نداشتم که گفتم ما نمی توانیم پس بگیریم چون تا به حال این بیسکوییت سابقه خراب شدن نداشته ان مشتری هم مودبانه بیسکوییت را می گذارد و می رود و بعد که چک می کنم می بینم که حق با مشتری بوده و ما اشتباه کرده ایم .......

برای همین بهترین سرگرمی سرکارم همان تلگرام است یعنی چیزی که خودم دیگران را از ان نهی می کنم سر کار گرفتارش هستم! البته خوشبختانه در خانه دیگر طرفش نمی روم مگر بندرت ان هم برای خواندن اخبار......

می خواهی یک کتاب بخوانی نمی شود می خواهی سینما بروی و یک فیلم ببینی داخل سینما به یک سکانس هیجان انگیز که می رسی ناگهان موبایلت زنگ می خورد که :الو سلام من اب معدنی دارم زیر قیمت کی تشریف میارید؟! می بخشی چک ما را اماده نکردید؟....مسافرت هم حداکثر سه روز یا چهار روز ان هم بندرت  چون اصلا با کار ما جور در نمی اید......

فردای ان روز دوباره صبح ایندفعه نان تست با کره و مربا که شاید تنوعی باشد و ناهار....و باز هم تکرار.....

من از زندگی خودم ناراضی نیستم غر هم نمی زنم کارم را هم دوست دارم ولی قصدم این بود که بگویم زندگی با همه تلخی ها و شیرینی ها فقط تکرار و روزمرگی است و تکرار انچنان به ما چسبیده که نمی توانی از ان جدا شوی همان کسی که توی سینما به تو زنگ می زند و ان کسی که موقع کتاب خواندن مزاحمت می شود در حقیقت تکرار و روزمرگی است که تو را صدا می زند شاید بگویی خوب موبایلت را خاموش کن ده روز همه چیز را رها کن و برو در بیابان چادر بزن و مارمولک ها و مارها را تماشا کن و از سکوت و اسمان پرستاره لذت ببرولی من می گویم گاهی نمی شود چون وقتی می ایی می بینی همه چیز به هم ریخته و باید تاوان بیشتری بپردازی.....

اگر تاریخ را بخوانی می بینی تقریبا تمامی ادمهای بزرگ کسانی بوده اند که از روزمرگی فاصله گرفته اند شما مطمئن باشید که فردوسی برای نوشتن شاهنامه تمام زندگیش را گذاشته مولوی که شاید اگر در عصر ما زندگی می کرد ما او را دیوانه می پنداشتیم! و ناصرخسرو که تمام زندگیش را با اسب و قاطر دنیا را گشته یک ادم معمولی نبوده انها مردانی نبودند که اسیر تکرار و روزمرگی باشند برای همین هم بزرگ شدند....

ایا من می توان همه چیز را رها کنم که بزرگ باشم؟!! پس اگر کارم را رها کردم از کجا زندگی کنم؟ اینده ام چه می شود؟.... از ان ادمها هم نیستم که مانند ان درویشی که داستانش را در پست های قبل گفتم با لباس های ژنده کنار خیابان انگور بفروشم ناهارم نان خشک و پنیر باشد و زیر درخت بخوابم! ....

ابراهام مازلو یک روانشناس امریکایی است که همه دوستانی که علوم انسانی خوانده اند در همان مقطع لیسانس با هرم معروفش اشنا می شوند خلاصه شده و چکیده حرف هایش این است که تا نیازهای اولیه ادمها مثل غذا پوشاک مسکن امنیت....مهیا نباشد ادمها سراغ ارضا نیازهای بالاتر مثل خودشکوفایی رشد انسانی و اخلاقی نمی روند یعنی اینکه نمی شود از ادمی که صبح تا شب دنبال یک لقمه نان برای زن و بچه اش هست انتظار داشت که ادم بزرگی باشد برای همین می بینید که در کشورهای پیشرفته مردم را نصیحت نمی کنند امر و نهی اخلاقی در میان نیست   ولی در بسیاری از این کشورها نرخ  جرم و جنایت و تخلف ناچیز است و کشورهای بسیار ارامی هم هستند کاری که انها می کنند این است که به جای نصیحت به پیشرفت اقتصادی رفاه عمومی و گسترش تامین اجتماعی می پردازند و ادمهای جامعه خودشان را از نیازهای اولیه ازاد می کنند انوقت خود مردمان بدون هیچ نصیحت و توصیه ای به دنبال رشد و شکوفایی خود می روند و و انگیزه شان برای تخلف کاهش می یابد نیازهای اولیه ادمها را در لاک خودشان فرو می کند و مهلتی برای زندگی به انها نمی دهد شما وقتی دغدغه معاش نداشته باشی می توانی بروی یک هنری بیاموزی کتابی بخوانی مسافرتی بروی با ادمها بیشتر معاشرت کنی و نهایتا ممکن است ادم بهتری باشی ...سعدی همه این حرفها را در یک جمله می گوید....عمرگرانمایه در این صرف شد تا چه خورم صیف و چه پوشم شتا.....