عینک و ابهام!

چشمان من نزدیک بین است و از سن 15 سالگی تا به حال از عینک استفاده می کنم و این ارثیه را از خانواده پدری به ارث برده ام چشمان پدرم نزدیک بین است ولی در عوض جنس دندان هایش عالی است یعنی در سن بالای شصت سال تا انجاییکه می دانم هیچ کدام از دندانهایش را نکشیده و سالم است و البته چند تایی از ان را پر کرده  ولی در عوض مادرم چشمان قوی دارد ولی جنس دندانهایش چندان خوب نیست و اتفاقی که افتاده این است که جنس دندان هایم به مادرم رفته و چشمهایم به پدرم! یعنی اینکه مثل پدرم عینک می زنم و مرتب هم در خدمت صنف محترم دندانپزشک هستم! دوران راهنمایی بودم که حس کردم  تخته سیاه را درست نمی بینم یعنی می بینم نوشته های ریز روی ان را درست نمی بینم و فهمیدم که چشمانم ضعیف شده ولی چون از عینک خوشم نمی امد خیلی توجهی نمی کردم شاید دلیلش این بود که همکلاسی عینکی داشتم که بسیار بی عرضه و بی دست و پا بود و یکی از همکلاسی های بی تربیت و بی شعور! او را "چارچشی!" (چهارچشمی) صدا می زد و او هم که بچه بی دفاعی بود با شنیدن این لقب فقط اخمهایش را در هم می کشید و سعی می کرد در کنار ان پسر گردن کلفت قرار نگیرد...

به اول دبیرستان که رسیدم متوجه شدم که دیگه نادیده گرفتن ضعف بینایی به صلاح نیست چون ارام ارام نوشته های درشت روی تخته سیاه را هم نمی دیدم برای همین به پدرم گفتم وبعد هم چشم پزشکی و عینک.....یادم می اید روز اولی که عینک زدم همه چیز عجیب بود دنیایی بی اندازه شفاف روشن و وقتی که روی زمین راه می رفتم حس کردم که زمین بالاتر از حد طبیعی است و انچنان حس بدی پیدا کردم که ان شب در رختخواب کمی گریه کردم تا خوابم برد و البته اشکهای مرا کسی ندید چون دیگه یک مرد بودم!

ارام ارام ان دنیای شفاف طبیعی شد و به عینک عادت کردم....هر سال یک بار یه چشم پزشکی می رفتم و او هم نمره ای به نمره چشمم می افزود تا اینکه نمره چشمم به 4 برای هر چشم رسید یعنی با این شماره چشم اگر بدون عینک باشی اگر کسی در چند متری باشد نمی توانی او را از چهره شناسایی کنی.....

برادرم هم چشمانش نزدیک بین بود در همین حدود شماره چشم من ولی او دوسال پیش لیزیک کرد و عینک را برداشت و خودش می گوید که حالا مثل عقاب می بیند! یعنی پزشک به او گفته چشم سالم 10/10 است ولی چشم تو 10/11 است! یعنی اینکه چشمانت از چشمان یک ادم طبیعی هم قویتر است اطرافیان هم به من توصیه می کنند که من هم چشمانم را لیزیک کنم ولی راستش هنوز تصمیمی برای این کار نگرفته ام دلیلش هم ساده است من با عینک راحتم! عینک گرچه یک عضو اضافه برچهره من بوده ولی عضوی بی ازار بوده هیچ وقت حس نکرده ام که یک مزاحم است در مسافرت در ورزش در مطالعه حتی عینک افتابی هم که استفاده می کنم طبعا یک عینک طبی است و شماره دارد که با ان هم راحتم و مشکلی ندارم فقط تنها جایی که چند بار در انجا تصمیم گرفته ام که لیزیک کنم استخر بود!.....

این ها را گفتم که بگویم دیشب استخر بودم یعنی اینکه دیشب بیرون بودم که یک نفر از اقوام زنگ زد و گفت ما چند نفریم که به استخر می رویم و تو هم بیا من هم گفتم کارم که تمام شد خودم را به استخر می رسانم....به خانه رفتم وفورا  مایو و حوله برداشتم کمی دیرتر از ساعت ده ونیم شب که اغازسانس استخر بود خودم را به استخر رساندم بلیط گرفته و وارد استخر شدم لباس هایم را دراوردم! و طبعا عینکم را هم در کمد گذاشتم دوش گرفته و وارد استخری که بزرگ و بسیار شلوغ هم بودم شدم کمی در اب شنا کردم و انوقت نگاهی به ادمهای اطرافم انداختم به چهره ها نگاه می کردم که اشنایی را ببینم و دوستانم را پیدا کنم ولی فایده ای نداشت چون چهره کسی را نمی توانستم از چند متری تشخیص دهم همه چهره ها مبهم و تار بود گاهی کسی به نظرم اشنا می امد البته نه از چهره بلکه ازحیث  فیزیک بدنی که نزدیک که می رفتم می دیدم  ان کسی نیست که به دنبالش هستم گاهی مجبور می شدم به چهره ای خیره شوم تا حدس بزنم که اشنا است یا غریبه که می دانستم این کار درست نیست و نباید در استخر که ادمها فقط با مایو هستند خیره شد برای همین از این کار دست برداشتم....حس غریبی داشتم محصور و اسیر شده در چهره های محو دنیای تار و عالمی پر از ابهام....رفتم در قسمت کم عمق که پایم به زمین برسد تا لااقل زمین را حس کنم به نگاه کردن به صورتهای محو و تار ادمها ادامه دادم البته نه نگاه مستقیم و طولانی که یکنفر از پشت چشمانم را گرفت برگشتم او پسر خاله ام بود...

شاید این یک ویژگی باشد که ما عینکی ها به دو دنیا دسترسی داریم! دنیای شفاف  صاف و اشنا و دنیایی مبهم و ناشناخته ......

"ابهام" بزرگترین دغدغه بشر است تمام جنگها تمام اختلافات ادیان مختلف و نظریات زاده ان چیزی است که تصور می کنیم حقیقت است چون ما نمی دانیم حقیقت مطلق چیست و هر کسی با حقیقتی که از دل ابهام بیرون کشیده در این عالم زندگی می کند و شاید ابهام بیشتر از حقیقت می تواند به انسان صلح و تحمل عطا کند چون وقتی شما به ابهام معتقدی یعنی اینکه به همسایه ات هم فرصت زندگی می دهی چون با خودت فکر می کنی که شاید من اشتباه دیده ام شاید همسایه ام چشمانش قوی تر بوده و همین شاید ها فرصت تحمل می دهد ولی وقتی به شفافیت مطلق اعتقاد کامل و راسخ داشته باشی شاید انوقت از همسایه ات متنفر شوی چون مثل ان تصویری که شما می بینی نمی بیند و این مقدمه دعوا و نزاع است و شاید ابهام است که جهان ما را متنوع کرده که اگر واقعیت روشن و واضح بود شاید جهان کسالت اوری داشتیم!...