روی باورها و امید بچه هایمان راه نرویم ....

 

مطلب جالبی را در خبرها خواندم که تامل برانگیز بود در المان بچه ای دبستانی از معلمش در مورد بابانوئل سوال می کند و از او می پرسد بابانوئل چگونه شب کریسمس با سورتمه اش به خانه ما می اید و زیر درخت کاج برای ما هدیه می گذارد که معلم می گوید اینها افسانه است و واقعیت ندارد و این والدین شما هستند که این هدیه ها را می خرند و صبح به شما می گویند که اینها را بابانوئل اورده و همه اینها افسانه است و واقعیت ندارد....ان بچه به خانه می رود و جریان را به پدر و مادرش می گوید انها هم به مدرسه امده و جریان را به اولیا مدرسه می گویند و نهایتا معلم اخراج می شود!....

استدلال این است که معلم نباید فرهنگ و باورهای مردم را پیش چشم بچه ها خدشه دار کند چون همین باورها برای انها رویای کودکی می سازد و همین ها است که نهایتا یک فرهنگ را تشکیل می دهد....چندی پیش در یک مهمانی خانوادگی بودیم که یکی از اقوام یک پسر سیزده چهارده ساله داشت او می گفت که معلمش گفته که همه داستان های شاهنامه واقعیت دارد رستم سهراب دیو زال....بحث داغی در گرفت و اغلب حاضرین می گفتند که افسانه است و مگر می شود مثلا یک نفرچند صد سال عمر کند و یا یک پرنده مثل سیمرغ یک بچه را بزرگ کند و نهایتا من گفتم که معلم این بچه می داند که چه گفته ولی شما نمی فهمید چه می گویید.....

اصلا اهمیتی ندارد که مثلا داستان های شاهنامه و یا مثنوی واقعیت دارد یا افسانه است من که خودم وقتی شاهنامه را می خوانم لحظه ای به این فکر نمی کنم که ممکن است این داستان ها افسانه باشد برای من کاملا حقیقی و مستند است مثلا من به داستان رستم و سهراب علاقه زیادی دارم انقدر خوانده ام که برخی ابیات را حفظ شده ام و چند بار هم این داستان را برای خودم و با قرائت خودم نوشته ام که دوستان قدیمی حتما یادشان هست یکی از انها را تحت عنوان "نبرد" در وبلاگ قبلی ام در بلاگفا نوشته بودم که البته به لطف بلاگفا حذف شده است ولی با این حال هروقت این داستان را می خوانم برایم تازگی دارد انگار که دفعه اول است که می خوانم از بس این داستان پیش چشم من بزرگ و باشکوه است.....

وقتی معلمی سر کلاس می گوید که شاهنامه افسانه است و یا پدر و مادر انها را غیر واقعی می نامد چگونه باید از ان بچه و ان دانش اموز انتظار داشت که انها را بخواند پند بگیرد و انها را الگو قرار دهد....اصلا اهمیتی ندارد که این متون تا چه حد واقعی هستند مهم این است که این ها حامل مفاهیم ارزشمندی مثل میهن پرستی عشق پارسایی و خردمندی است که نهایتا به ادمها کمک می کند که در زندگیشان ادمهای بهتری باشند....

در سطحی دیگر مثلا  می شنوم که در جمعی مثلا یک جوان و نوجوان را نصیحت می کنند که مثلا درس خواندن به درد نمی خوره! ببین همه دکترها و مهندس ها بیکارند! حتی من شنیده ام حتی برخی معلم ها هم سرکلاس از این حرفها به دانش اموزان خودشان می زنند و یا مثلا به او می گویند ازدواج  اشتباهه....ببینید مثلا اگر بنده یا اقای ایکس و ایگرگ یا ازدواج نکرده و یا نخواسته ازدواج کند حال بنا به دلایلی و یا ازدواج کرده و تجربه کسالت اور و ناخوشایند و شکست خورده ای پیش چشمش امده این تجربه ها را تبدیل به باور نکنیم و بعد هم بخواهیم انها را به خورد نسل جدید بدهیم اگر خواستیم نظر شخصی خودمان را بگوییم و حتی من معتقدم وقتی با یک جوان حرف می زنید اگر در نظر شخصیتان شکست و ناامیدی هست ان را انتقال ندهیم...مثلا من دیده ام که برخی ادم ها اصطلاحا ماشین بازند یعنی به ماشین و اتوموبیل علاقه زیادی دارند و این علاقه را به پسر بچه های خودشان هم انتقال می دهند مثلا وقتی یک پورشه و یا یک بی ام دبلیو اخرین سیستم در خیابان می بینند به ان خیره می شوند! و با پراید که یک ماشین ایرانی است مقایسه می کنند البته من هم می پذیرم اگر بخواهی یک پراید ایرانی را با یک پورشه المانی مقایسه کنی قطعا عرق شرم برپیشانی ادم خواهد نشست! ولی من می گویم بیاییم حقارت هایمان را برای خودمان نگه داریم  حرف زدن در جمع های بزرگسالان در مورد این مطالب نه تنها اشتباه نیست بلکه لازم است ولی وقتی با بچه هایمان حرف می زنیم اجازه ندهیم انها از هویتشان خجالت بکشند انها بزرگ می شوند حقایقی را متوجه می شوند و باید این اشکالات را اصلاح کنند نه اینکه خودشان را مسخره کنند....

تمام پیام این پست این است که مواظب رویاهای کودکانمان باشیم انها با این رویاها خاطره می سازند مواظب باورهای انها باشم مواظب امید باشیم هیچ چیزی سیاه تر و تاریکتر از ناامیدی نیست.....

داستانی می خواندم در مورد یکی از اردوگاه های کار اجباری المان نازی....توصیف زندگی در این اردوگاهها وحشتناک است فقط در همین حد که در این اردوگاه ها اغلب زندانیان بعلت سوئ تغذیه بیماری کار فوق العاده  سخت و طاقت فرسا و یا کشته شدن توسط نگهبانان از بین می رفتند ولی ان باز مانده می گفت که تقریبا خودکشی در اردوگاه نزدیک به صفر بود چون همه امید داشتند که روزی ازاد شده و به زندگی خودشان برگردند و همین امید باعث می شد لااقل برخی از انها نجات یابند و از این طرف می بینید افرادی مثل "مرلین مونرو" هنرپیشه معروف امریکایی که همه چیز از جمله زیبایی ثروت معروفیت شهرت....داشته خودکشی می کند...وقتی امید نباشد مهم نیست تو چه کسی هستی و در چه موقعیتی هستی هیچ راهی به جز سیاهی پیش رویت نیست....