مادربزرگ....

 

هفته قبل مادر بزرگم بعلت مشکلات کهنسالی و از همه بدتر نارسایی قلبی در بیمارستان بستری بود و یک دکتر هم به او گفته قلبت حداکثر پنج سال دیگه کار می کنه و بعدش از کار کردن می ایسته....من نمی دونم ایا واقعا یک پزشک حق داره یک چنین حقیقت تلخی را به بیمارش که یک پیرزن هشتاد ساله بیمار که طبعا روحیه خوبی هم ندارد بگوید واقعا نمی دانم ولی اینکه بدانی قرار است کی بمیری یک حس خاصی به ادم می دهد که قطعا حس خوبی نیست اینکه ادم بداند حداکثر تا پنج سال دیگه می تواند بچه ها و نوه هایش را ببیند و بعد باید هم اغوش خاک باشد این واقعا فاجعه است.....

یاد خاطرات محوی می افتم که از او دارم... به من علاقه داشت شاید به این خاطر که اولین نوه پسری او بودم ..یادم هست شش هفت ساله بودم که مثل بسیاری از بچه های کوچک دندان های شیری جلو سیاه شده بود و به درد افتاده بود یکبار که به خانه مادر بزرگ امدم و گریه مرا دید همان صبح مرا بغل کرد و از کوچه پس کوچه های خیابان صارمیه یک مسافت طولانی مرا بغل کرد و مرا به درمانگاه برد دکتر دندان مرا کشید و دوباره ان مسافت طولانی بغلم کرد و مرا به خانه برگرداند دقیقا یادم هست که در ان مسافت طولانی رفت و برگشت اصلا مرا زمین نگذاشت و طبعا کمی هم لوس شده بودم و دهان مبارک را باز کرده بودم و نمی بستم اوهم  فقط قربان صدقه و دلداری.....

گاهی اوقات خاطراتش را می گوید اینکه بچه هایش را به یتیمی بزرگ کرده و و بعد از مرگ پدر بزرگم که مرد باسواد و ثروتمندی بوده چگونه بعد از مرگش ثروتش از بین می رود و همه ادمهایی که دور و اطرافش بوده اند پراکنده می شوند حتی فامیل نزدیک...هر وقت خانه او می رفتم  مرا بغل می کرد و از صمیم قلب می بوسید و بعد هم رگبار دعاهای او ......

چیزی که برایم فاجعه بار است این است که ان چند روزی که در بیمارستان بستری بود نتوانستم به او سر بزنم کار دانشگاه امتحان....البته این ها همش بهانه است مادر بزرگ برای من که نوه اش بوده ام در اولویت نبود مگر نه حتما وقت داشتم و این برایم واقعیت تلخی است اگر غیر از این بگویم کلاه سر خودم گذاشته و دروغ گفته ام.....پدرم می گفت اغلب پیر زنها و پیرمردهایی که توی بیمارستان بستری بودند همراهی از فامیل و نزدیکان نداشتند و وقتی از انها می پرسیدی پس مگه شما بچه نداری در جواب می گفتند داریم ولی گرفتار کار و زندگیشان هستند اصلا طوری حرف می زدند که انگار گله ای هم ندارند و حق با ان ادمهاست که حتی فرصت ندارند به پدرو مادرهایشان سر بزنند....

چند روز پیش که به دیدنش رفتم خیلی ضعیف و فرسوده تر شده بود ولی مثل همیشه مرا بغل کرد و رگبار دعا  قربان صدقه  ولی امروز پدرم می گفت  که به او سر زدم ولی مرا نشناخت و نفهمید پسرش هستم....

این ها همه درس است ...ادمها به دنیا می ایند در اغوش نسل گذشته پرورش یافته و بزرگ می شوند و نسل گذشته عمر و زندگیشان را صرف بزرگ شدن بچه هایشان و نسل بعدی می کنند ولی بچه ها و نسل جدید انها را فراموش می کنند و انها هم مثل پدرو مادر هایشان وقتشان را صرف بچه هایشان می کنند و نسل گذشته را فراموش می کنند.....این قانون دنیاست چشمان این دنیا به سمت جلوست....ادمها به پشت سرشان که والدینشان ایستاده اند نگاه نمی کنند انها به جلو نگاه می کنند که فرزندانشان ایستاده اند...چشمان این دنیا به سمت جلوست شاید دلیلش این باشد که حیات باید ادامه یابد و این مستلزم این است که ادمها بیشتر به فکر بچه هایشان باشند تا والدینشان و شاید این اتفاق تلخ در انتظار ما هم باشد...