وفاداری به اعداد.....

 

معمولا در جوامعی مثل ما دیگران نقش موثری در زندگی ما بازی می کنند مهم نیست این دیگران چه کسانی هستند پدر و مادرند برادرند همسرند  یا افراد همه چیز دان.... مهم نیست بالاخره همیشه یکی هست که از شما بیشتر سرش بشود اگر بخواهی ازدواج بکنی یه نفر هست که از شما بیشتر ادمها را بشناسد و به شما بگوید چه کسی به درد شما می خورد و چه کسی می تواند شما را بدبخت کند اگر بخواهی در سن نوجوانی تحصیل کنی طبعا چون دیگران فک می کنند دکتر و یا مهندس بودن بهتر است زندگی تحصیلی شما را انتخاب می کنند در جامعه در سیاست در اخلاق در اعمال....در همه حوزه بالاخره یک نفر پیدا می شود که از شما بیشتر سرش بشود و از شما بهتر باشد و طبعا برای کار زندگی تحصیل و حتی رستگاری! برای شما تصمیم می گیرد و راه راست را نشانتان دهد و این از همان دوران جوانی و نوجوانی و از خانواده شروع می شود....

وقتی خواستم در دبیرستان انتخاب رشته کنم طبعا به علوم انسانی گرایش داشتم با کلاس فارسی و انشا حال می کردم و با اساتید اجتماعی دینی و پرورشی بحث می کردم یادم هست یکبار سر کلاس با معلم پرورشی بحثم شد  اودر جایی از حرفهایش گفت که زبان عربی کامل ترو بهتر از زبان فارسی است البته من واقعا نمی دانستم حرف او درست است یا غلط چون سوادم در حد یک دانش اموز بود ولی حس کردم احتمالا به بنده توهین شده است! بچه های نسل ما با نسل امروز فرق داشتند انها دغدغه هایی داشتند که شاید ان دغدغه ها برای نسل امروز نااشنا باشد برای همین شروع به اعتراض کردم و بچه ها هم که شور و حرارت مرا دیدند شروع به حمایت از من کردند معلم پرورشی هم که دید انگار نظراتش بشدت زیر سوال رفته گفت برای حکمیت و قضاوت پیش اقای" مستقیمی" معلم ادبیات می رویم....امیدوارم ایشان هر جا که هست سلامت و شاداب باشد اقای مستقیمی دبیر ادبیات ما بود و یک شخصیت خاصی هم داشت اول اینکه او  شاعر بود و با وجه تخلص "راهی" شعر می سرود دوم اینکه ادم فوق العاده باسوادی بود و کلاس او برای همه بچه ها نوعی تفریح به حساب می امد چون با داستان هایش شیرینی ادبیات را به بچه ها می چشانید و در ضمن ادم بی پروا و رکی هم بود و تمامی مسائل را خیلی رک و صریح سر کلاس مطرح می کرد و من شانس این را داشتم که ایشان سه سال دبیرستان را معلم ادبیات من بود و  چیزهای زیادی از او یاد گرفتم .....

خلاصه من به همراه تعدادی بچه ها از کلاس بیرون امدیم و به همراه معلم پرورشی پیش اقای مستقیمی رفتیم و دعوایمان را به ایشان ارجاع کردیم که ایشان هم با همان صراحت و بی پروایی که داشت  طرف ما را گرفت و گفت که اساسا نمی شود گفت این زبان از فلان زبان کاملتر است وکلا این حرف اشتباهی است  اتفاقا ایرادهایی هم که معلم پرورشی به زبان فارسی می گرفت مثلا این بود که وقتی مثلا می گویی "با سواد" معلوم نیست این کلمه با "س "یا "ص" یا" ث" نوشته می شود در مورد" ز" هم همینطور که ایشان گفت این عیب از زبان ما نیست و اگر عیبی هم باشد مربوط به خط است که از اتفاق خط ما هم عربی است.....

در ان دوران باهوشترین دانش اموزان به رشته ریاضی می رفتند در رده بعدی رشته تجربی انتخاب می شد و البته برخی دانش اموزان به طمع رشته پزشکی تجربی را انتخاب می کردند و دسته اخر هم یا به هنرستان می رفتند  یا علوم انسانی یعنی به ندرت اتفاق می افتاد که یک دانش اموز ممتاز رشته انسانی را انتخاب کند دوران ما که اینجوری بود امروز را نمی دانم....

بنده نابغه نبودم ولی در هر حال در سطحی بودم که رشته ریاضی را انتخاب کنم و البته در یکی از دبیرستانهای خوب شهر تحصیل کردم و در  کلاسی که مملو از بچه های باهوش و درس خوان بود  دانش اموز کاملا متوسطی بودم در دانشگاه هم در رشته مهندسی مکانیک قبول شدم یعنی در یکی از فنی ترین رشته های دانشگاهی قبول شدم در حالیکه حالم بهم می خورد از اینکه بخواهم حتی یک پیچ را با اچار سفت کنم!ولی پدر و مادرو اطرافیان که البته نیت خیری داشتند فکر می کردند من باید مهندس شوم  در حالیکه  واقعا از کارهای فنی خوشم نمی اید و از همان ابتدا یک هچنین روحیه ای نداشتم ولی در هر حال در رشته مکانیک تحصیل کردم و  پشیمان هم نیستم به یک دلیل....بخاطر اینکه توانستم کمی ریاضی بخوانم.....

بدون شک ریاضی پدر همه علوم است حتی ان رشته هایی از علوم انسانی که قبلا تصور می شد نیازی به ریاضی ندارد اخیرا دانشمندان توانسته اند برای پیشبردش از ریاضیات کمک بگیرند بحث من این نیست من معتقدم اگر کسی بخواهد پیشرفت کند باید به "اعداد" ایمان و اعتقاد داشته باشد!....

یادم هست ورزش را از دویدن شروع کردم در 16 سالگی....به پارک نزدیک خانه مان می رفتم و دور پارک می دویدم و یک دور یک دور به ان می افزودم یعنی مثلا با خودم می گفتم امروز یک دور می دوم و این یک دور را به مدت یکهفته هر روز ادامه می دادم بیشتر اوقات صبح ها و گاهی هم شب ها که البته شب برای دویدن بهتر است....بعد هفته دوم  یک دور دیگر اضافه می کردم و ارام ارام با التزام به اعداد جلو می رفتم یعنی گاهی انقدر می دویدم که نفسم به شمار می افتاد ولی با خودم می گفتم که امروز باید 20 دور بدوم و نباید به عدد 20 خیانت کرد! و بالاخره ان عدد را پر می کردم و نهایتا کار به جایی رسید که بعد دو سال راحت یکساعت بدون توقف می دویدم و البته باز هم می توانستم با التزام به اعداد این مقدار را افزایش دهم ولی ترجیح دادم که بالاتر نروم چون من یک دونده حرفه ای نبودم و حالا هم گاهی بنابه دلایلی نمی توانم مثلا یک ماه برای دویدن به پارک بروم مثلا به علت الودگی هوا در پاییز و زمستان و یا ماه رمضان.... بعد از یک ماه که برای دویدن می روم وقتی بخواهم مثل گذشته بدوم طبعا برایم سخت است چون یک ماه از میادین ورزشی به دور بوده ام! ولی مثلا با خودم می گویم من باید امروز 20 دور بدوم و انقدر به دویدن ادامه می دهم که دست بالا بیهوش روی زمین بیفتم و مردم بیایند مرا از روی زمین جمع کنند! ولی باید 20 را پر کنم که البته همیشه موفق بوده ام و هیچ وقت هم سقوط نکرده ام و بعد از مدتی دوباره بدن عادت کرده است....

در مورد کتاب خواندن هم همینطور مثلا اینکه با خودت قرار بگذاری حتما روزی 10 صفحه کتاب بخوانی یا 120 دقیقه درس بخوانی که راستش در این دو مورد اخیر اعتراف می کنم بشدت به اعداد خیانت کرده ام!....

بزرگترین خصیصه یک ادم منظم و موفق وفاداری به اعداد است اگر کسی به اعداداعتقاد راسخ داشته باشد ارام ارام پیشرفت می کند و موفقیت در دسترسش خواهد بود....من واقعا علاقه داشتم در دبیرستان و دانشگاه علوم انسانی بخوانم ولی باز پشیمان نیستم چون افتخار این را داشتم که بیشتر با اعداد همنشین باشم و اگر وفاداریم به اعداد بیشتر بود الان ادم موفقتری بودم......