همه زندگی داستان است.....

 

دوم تیر 92 بود یک شب کاملا اتفاقی دوستی به فروشگاه امد و از انجا که همیشه هم سرما شلوغ است ان شب کمی خلوت بود و صحبت کوتاهی در مورد داستان و داستان نویسی و خاطرات و اتفاقاتی که اینجا رخ می دهد بین ما انجام شد که ایشان پیشنهاد کرد که من یک وبلاگ بزنم و خاطرات و داستان هایم را در این وبلاگ بنویسم چندان به ان فکر نکرده بودم ولی ایشان زحمت کشیدند و با لب تاب در مدت چند دقیقه یک وبلاگ در بلاگفا ایجاد کرد و پرسید اسمش را چه می گذاری؟ من کمی فکر کردم و گفتم: داستانهای یک فروشگاه!.....

فردای انروز باز هم مردد بودم و برای ازمایش یک پست گذاشتم چند روز قبل از این جریان وبلاگی را می خواندم که خانمی بود که از مشکلاتش می نوشت من کمی فکر کردم که چگونه می توانم منظورم را به ایشان بگویم برای همین یک داستان کوتاه در یک کامنت نوشته و برای ایشان ارسال کردم و برای اولین پست وبلاگ ان داستان کوتاه را در غالب یک پست نوشتم و ان داستان شد پست اول وبلاگ... باز هم تردید داشتم که ارزش دارد وقتم را روی وبلاگ بگذارم یا نه چون شنیده بودم که وبلاگ نویسی وقت گیر است ولی ارام ارام سر و کله کامنت های خوانندگان که پیدا شد دلگرم شدم و تا حالا که سه سال گذشته و نمی دانم تا کی می توانم ادامه دهم چون می بینم که سن که بالا می رود انگیزه کم می شود و خیلی از بلاگرها هم یا به شبکه های اجتماعی دیگر کوچ کرده اند و یا کلا پی زندگیشان رفته اند....

من سعی کرده ام که این وبلاگ روزانه نویسی شخصی نباشد یعنی از جریانات و اتفاقاتی که در فروشگاه رخ می دهد باشد و یا مربوط به مسائل اجتماعی و فکری که جزء علائق و دغدغه هایم هست بنویسم تا لااقل یک سودی برای مخاطب داشته باشد هم سرگرم کننده باشد و هم اموزنده....چند روز قبل یعنی دوم تیر سومین سالگرد تولد این وبلاگ بود چند روز قبل به ادمها و مشتریان نگاه می کردم چند نفرشان را دیدم که داستان هایشان را نوشته ام ان پیرمردی که الزایمر دارد ان دستفروش درستکار ان مشتری که فرق فلفل سیاه و فلفل قرمز را نمی دانست ان زنی که در فروشگاه دو سال پیش با همسرش دعوا کرد....و انبوهی از داستان هاییکه هنوز ننوشته ام داستان خرما فروش متقلب و متظاهر ان مشتری پررو که با کارمندمان کتک کاری کرد ان دوستی که چک بانکیش را در یک امامزاده گم کرد داستان ان راننده زحمت کش تاکسی داستان پیرمردی که با زنی همسن دخترش ازدواج کرده داستان ان مردی که دو زن دارد و واکنش و نوع خریدش نسبت به هر کدام از انها متفاوت است! و همچنین انبوهی از حرف هایی که دغدغه هایم است و نمی دانم فرصت نوشتنش می شود یا نه......

همه این داستانها را از مردمانی که با انها زندگی می کنم می گیرم من نمی دانم برخی ها که در یک اتاق می نشینند و صدها صفحه شعر و داستان می بافند چه می کنند! ولی من معتقدم انها نویسنده نیستند هر چقدر هم که نوشته هایشان خواندنی باشد چون ممکن است دروغ بگویند نویسنده یا باید اهل سفر باشد یا یک شغلی داشته باشد که مثل شغل من روزانه با صدها نفر سروکار داشته باشد و در متن مردم باشد البته "دید" هم مهم است باید بتوانی "ببینی" که اگر نتوانی چیزی از ان بیرون نمی اید....

بدترین اتفاقات در این سه سال ترک دوستان مجازی و وبلاگ نویس بود که یکی یکی وب شان را تعطیل کردند اگر به وبلاگ قبلی من در بلاگفا مراجعه کنید هیچ کدام از وبلاگ نویسانی که درلینک ها بود دیگر نیستند و همه رفته اند با برخی از انها خاطرات خوبی داشتم چون دوست مجازی کمتر از دوست واقعی نیست حتی ممکن است عزیزتر هم باشد چون ادمها بدون نقاب به دنیای مجازی می ایند از درونشان از انچه که در قلبهایشان می گذرد می گویند در حالیکه انها را ندیده ای باطنشان را می بینی قبل از اینکه صورتشان را ببینی و این شناخت بهتری از ادمها می دهد برای همین شاید وقتی یک دوست مجازی را ببینی حس می کنی اشناست غریبه نیست و سالها او را می شناخته ای.....در مورد وبلاگ و وبلاگ نویسی پست مفصل و نیمه کاره ای دارم که هنوز تکمیل نشده پس بسیاری از حرفها بماند تا بعد  فقط لازم است بگویم من به غیر از این وبلاگ در هیچ شبکه اجتماعی دیگر نیستم نه فیس بوک نه ایستاگرام و البته در تلگرام هم فقط با دوستان نزدیک و اقوام و همکاران و نه کس دیگر این را گفتم چون شنیده ام با نشانی این وبلاگ در اینستاگرام کسانی هستند که طبعا انها من نیستم و اگر بخواهم در جایی دیگر به غیر از اینجا باشم خودم خبر می دهم به نظر من به غیر از وبلاگ تمامی دنیای مجازی یک سراب است در مورد دلایلش هم بعدا خواهم گفت ولی شاید روزی فرا برسد که انچنان خودمان را سرزنش کنیم که احساس گناهش را تا ان دنیا هم با خودمان ببریم اینکه فرصتی که برای صحبت با پدر و مادر پیرمان فرصتی که برای صحبت و تربیت فرزندمان و لذت بردن از بزرگ شدن و قد کشیدنش مصاحبت با دوستان در میهمانی  و خواندن کتاب داشته ایم این فرصت را صرف تلگرام و اینستاگرام کرده ایم من مطمئنم که روزی این پشیمانی بزرگ به سراغ همه ما خواهد امد.....اگر دوستان پیشنهاد و یا انتقاد و یا حرفی در مورد این وبلاگ دارند می توانند لااقل برای مدتی از تاریکی ها و دنیای سایه ها بیرون بیایند و پا به روشنایی بگذارند!....اولین پست وبلاگ نویسی ام  تحت عنوان "سیب سرخ " را مجددا اینجا می اورم

"زن داشت ازپشت پنجره درخت سیب همسایه راتماشا می کرددرختی زیباوباشکوه که یک سیب قرمزاتشین بالای ان به اوچشمک میزدازسیب زردخانه اش خسته شده بوددرختی کوتاه ورنگ پریده  که سیب زردکوچکی بالای ان بود دیگرحالش رابه هم می زد یک شب زیرنورمهتاب ازدیوارهمسایه بالا رفت و ارام و بی صدا به طرف درخت همسایه رفت اطرافش را نگاهی انداخت به ماه داخل اسمان هم نگاهی کرد و  بسرعت سیب سرخ راچید و بی درنگ گازی شهوت الودی به ان زد همانطورکه داشت طعمش راباتمام وجود حس می کرد ناگهان کرم سیاهی ازان بیرون زد جیغی کشید سیب راپرت کردوبه حیاط خانه اش برگشت با تعجب سیب زردرابالای درخت ندید چون گربه ای بازیگوش انراچیده بود وباان بازی می کرد...."