مراسم ختم و نیترات اب معدنی!

 

چند روزپیش شنیدم که پدر یکی از اشنایان فوت کرده البته شخص متوفی را من شاید ده سال بود که ندیده بودم ولی برای احترام به پسر ایشان که زیاد ایشان را می بینم و غیر از نسبت فامیلی رفیق خوبی هم هست لازم شد که برای مراسم هفته ایشان به مسجد بروم....مراسم ساعت 3 تا 5 بعد از ظهر بود و راستش اصلا حال و حوصله اش را نداشتم بخصوص اینکه به طور کاملا ژنتیکی به خواب ظهر هم عادت دارم واگر ظهرها دوساعت نخوابم کلا بقیه روز برایم تعطیل است! چون خسته و خواب الود می شوم....هوا گرم بود و در کمد لباس هایم به دنبال یک لباس تیره می گشتم من لباس و پیراهن مشکی ندارم و کلا از پوشیدن لباس مشکی خوشم نمی اید البته لباس تیره می پوشم مثل قهوه ای و سورمه ای ولی پیراهن مشکی نداشته و ندارم و این عادت را از پدرم به ارث برده ام برای همین در بین لباس هایم یک لباس سورمه ای پیدا کرده و پوشیدم و در حالیکه هوا هم گرم بود به اتفاق پدر و برادرم راهی مسجد شدیم....

 ورودی مسجد پر از تفت و تاج گل بود و همانطور که می دانید هزینه همه این تاج گلها برای خیریه می رود یعنی کسی می رود و مثلا پنجاه هزار تومان می دهد و یک تاج گل می گیرد در حالیکه اسم تقدیم کننده تاج گل با خطی درشت و خوانا نوشته شده و یعنی اینکه فلانی پول این تاج گل را داده است! و من نمی دانم اگر مثلا قرار می شد که اسم تقدیم کننده روی تاج گل نوشته نشود چند درصد مردم می رفتند و برای شادی روح متوفی پول داده و تاج گل می گرفتند و تازه برخی تاج گلهای بزرگی گرفته بودند که احتمالا پول بیشتری هم برای ان پرداخت شده بود و انرا در نزدیکی های درب مسجد و جلوی چشم تازه واردین گذاشته بودند! البته اشکالی ندارد اگر همین ریاکاری باعث شود که ادمها برای خیریه پول بدهند باز هم خوب است چون اساسا "ریا" واژه اشنایی برای ماست و در ضمن بنده هم که این مطالب را می گویم بهتر از بقیه نیستم چون وقتی تاج گل گرفتم خطاط هم اسم بنده را با خطی درشت و خوانا نوشت و انرا کنار دیوار مسجد گذاشتم!.....

داخل مسجد که شدیم با پسر متوفی که در ورودی سالن مسجد دست به سینه ایستاده بود سلام علیکی کردیم ظاهر او هم مثل ما حال و حوصله نداشت چون به جای اینکه گریه و زاری کند خمیازه می کشید! مسجد هم نیمه پر بود و مداح هم با صدایی بلند شعری در رثای پدر می خواند و خیلی تلاش می کرد که پسر و یا احیانا دختران تازه سفر کرده را به گریه بیندازد! چون مرتب با صدای جان گدازی می گفت که پسر و دختران ان پدر چند روزی است که پدرشان را ندیده اند که البته او زور زیادی می زد چون ما ندیدیم و نشنیدیم که کسی گریه کند و شاید دلیلش این بود که متوفی چند سالی در خانه زمینگیر وعلیل بوده......

کناری نشستم و زانوی غم به بغل گرفتم و به نوبت حلوا خرما چایی کیک اب میوه اب معدنی....اوردند  من عادتی که دارم این است که هر جا محصولی را ببینم نوشته ها و مشخصات کالا را می خوانم یعنی انرا بر می دارم و دقیق نوشته های روی انرا می خوانم و این عمل کاملا غیر ارادی است! از جمله یکی از محصولاتی که به خواندن مشخصات ان علاقه مندم اب معدنی است! و شهری که چشمه و کارخانه اش در ان واقع شده و بخصوص لیست  مواد معدنی درج شده روی لیبلش را دقیق می بینم بخصوص درصد نیترات انرا! اب معدنی اسم خوانایی نداشت و نامش را از بس کج و کوله نوشته بودند نتوانستم برندش را تشخیص دهم که این یک خطای تجاری و تبلیغاتی است! کارخانه اش هم در یاسوج بود و مقدار نیترات ان هم فقط نیم بود که از نظر کیفی یک اب معدنی عالی محسوب می شود! در هر حال مداح داشت داستان های رعب اوری تعریف می کرد که بنده حواسم به درصد نیترات اب معدنی بود!.....

در همین حال یکی از اشناها وارد شد که خیلی با خنده و خوشرویی سلامی کرد.... روحیه خوبی داشت و شاید این روحیه عالی ناشی از این بود که شنیده بودم که اخیرا تجدید فراش کرده و در سن 55 سالگی با خانمی هم سن دخترشان ازدواج کرده اند!....قبلا می گفتند تا جوانید از جوانی خودتان بهره ببرید و استفاده کنید چون  وقتی پا به سن می گذارید فرصت ها از دست می رود من این حرف را بخصوص از بزرگترها زیاد شنیده ام ولی راستش این جمله چندان برایم مفهوم نیست! چون تو اگر ماهی یک میلیون تومان حقوق بگیری و نصف انرا اجاره خانه بدهی اگر در اوج جوانی هم باشی نمی توانی از جوانیت بهره ببری ولی افرادی هستند که سنی از انها گذشته ولی همچنان با قدرت مشغول بهره بردن ازمواهب طبیعی! هستند.....بگذریم......

تقریبا یه 20 دقیقه ای نشستیم و بعد برخاسته  با خداحافظی از مسجد خارج شدیم...در موقع خروج از مسجد به ان خدا بیامرز فکر می کردم من با خبر بودم که تمام فرزندان ان مرد هر چه که دارند از او بود او همه چیز برای فرزندانش مهیا کرد برایشان خانه خرید ماشین خرید پول به انها می داد و از ان مردانی بود که اگر مثلا می گفتند که فلان نوه ات که دختر است قرار است به دانشگاهی که صد کیلومتر با اینجا فاصله دارد برود و از سرویس دانشگاه جا مانده  برای اینکه سوار ماشین شخصی بی نام و نشان نشود کارو زندگیش را رها می کرد و با ماشینش به دنبال نوه اش می رفت...شاید او با انبوهی از ارزوها  رویاها و عشق های نا تمامی که داشت این جهان را ترک کرد در حالیکه کسی برایش غمگین نبود و جای خالیش حس نمی شد.....