عید.....

 

روزهای اخر سال برای همه پر مشغله و شلوغ است و من هم فرصت کمی برای نوشتن دارم ولی در هر حال بین همه این مشغله ها گاهی فکر می کنم که برای پست اخر سال باید چی بنویسم طبعا پست اخر سال باید مطالبی امید بخش و شاد باشد من همیشه سعی می کنم چیزی که ناامیدی از ان بیرون بیاید ننویسم ولی به اطرافم که نگاه می کنم می بینم که اگر فقط بخواهم حرفهای قشنگ بزنم مطلبی که از ان بیرون می اید جز حرفهای شیک و شعارهای مجلسی چیز بهتری از اب در نمیاد برای همین شاید لازم باشد کمی هم از دردها و رنج های ادمها در استانه عید هم بگوییم از بیکاری گسترده رکودی که پدر کسبه را دراورده از کارگرانی که ماهها است حقوق نگرفته اند و پدرانی که شب عید شرمنده خانواده اند..... اگر بخواهم به تفصیل و با مثال های ملموس بگویم چند پست می طلبد ولی شاید گفته های دکتر فرشاد مومنی اقتصاد دان معروف وضعیت تکاندهنده معاش مردم را به خوبی نشان دهد ایشان می گوید:"از سال 84 به بعد خانوارهای ایرانی کانون صرفه جویی خود را روی مصرف ان گروه از مواد غذایی متمرکز کرده اند که برای بقا و رشد انسان حیاتی است و این از منظر اقتصاد سیاسی به این معناست که بگوییم بخش بزرگی از خانواده های ایرانی کارد به استخوانشان رسیده و یعنی الان صرفه جویی انها بیشتر در زمینه مواد پروتئینی است و در زمینه مواد لبنی هم صرفه جویی می کنند و مورد تکاندهنده این که صرفه جویی به مواد نشاسته ای هم رسیده (مثل نان ماکارونی ....)که اصولا در ده سال گذشته یک روند کاهشی را در سرانه مصرف خانوارها شاهد بوده ایم ...(ویژه نامه نوروزی همشهری)بیشتر از این نمی خواهم توضیح بدهم چون نمی خواهم این پست زیاد تلخ شود ولی وقتی چارلز دیکنز می خواهد از عید بگوید داستان سرود کریسمس را می نویسد داستانی که گرچه از زرق و برق و زیبایی های عید در ان هست ولی از درد و رنج ادمها هم در ان هست کارفرمایی خسیس به اسم اسکروچ و کارمندی مطیع راضی و مظلوم که با زن و بچه اش در رنج زندگی می کند......پدرم تعریف می کند که من کارگر کارخانه ای بودم که صاحبش مرد بسیار ثروتمندی بود که کارخانه های متعددی داشت او ماهی یکبار به اصفهان می امد و به کارخانه اش سرکشی می کرد او به کله پاچه علاقه زیادی داشت و پنج شنبه ها در کارخانه می چرخید و کارگرانش را تماشا می کرد و گاهی اوقات سراغ یک کارگر که سرگرم کار بود می رفت و اسمش را می پرسید و حال و احوال می کرد و به او می گفت که فردا صبح برای خوردن کله پاچه به خانه تان می ایم وسور و سات مرا جور کنید! که فردا صبح زود در خانه تان مهمانم .....فردا صبح زود قبل از طلوع افتاب او به خانه ان کارگر می رفت و کله پاچه را مهمان انها بود خانواده اش را می دید خانه و زندگیش را می دید با انها غذا می خورد و اتفاقی که بعد از ان دیدار می افتاد این بود که چند روز بعد وانتی به خانه ان کارگر می رفت که در ان فرش بخاری رادیو و یا هرچیزی که ان مهمان ناخوانده حس می کرد که ان خانه کم دارد برایش می اورد و حتی به بسیاری از کارگران هم کمک کرد که خانه شان را تعمیر کنند و حتی خانه بخرند که البته بعد از انقلاب ان کارخانه مصادره شد و ان سرمایه دار هم رفت و بعد از چند سال دستگاهها و تجهیزات کارخانه مستعمل شدند و کارخانه تعطیل شد و زمینش را هم که یکی از مرغوب ترین نقاط شهر بود فروختند و کار تمام شد.....

می گویند عید مال بچه هاست و همه ما زیبایی های عید را در دوران کودکی مان حس کرده ایم لباس نو گز و شیرینی و شکلات شام رنگارنگ و مفصل شب عید اسکناس های نو و تانخورده که عیدی می گرفتیم اجیلی که در مهمانی ها با ولع پسته ها و بادام هایش را جدا می کردیم و نخودچی و کشمش هایش را در کاسه اجیل جا می گذاشتیم ! ولی بچه ها نمی دانند که ان چیزی که به عیدشان رنگ می دهم "پول" است شما باید پول داشته باشی تا بتوانی این زیبایی ها را برای بچه هایت فراهم کنی مگر نه اگر پول نباشد چیزی جز حسرت نصیبت نمی شود و من خوشحالم که کارگر زاده ام و پدرم یک کارگر بود گرچه خدا را شکر تمام عیدهای دوران کودکیم با لباس نو و عیدی و اجیل و شیرینی و هفت سین های رنگارنگ گذشت چون پدری وظیفه شناس و مادری باهوش داشتم که از مدتها قبل به فکر سور و سات عید بودند ولی با این حال می دانم فقر و نداری یعنی چه چون گاهی انرا حس کرده ام.....

چند هفته قبل برای عروسی یکی از اقوام دو سه روزی تهران بودم و انجا مهمان یکی از اشنایان....اپارتمانی جدیدا خریده بودند که اپارتمان  گرانقیمتی هم بود مجتمع مسکونی که اپارتمان در ان بود یک لابی در پایین داشت که شش هفت متر مساحت داشت از صاحب خانه پرسیدم برای این لابی برنامه ای ندارید؟ که او هم گفت یک نفر امد و گفت من حاضرم بعنوان نگهبان مجتمع اینجا کار کنم و فقط ماهی سیصد هزار تومان به من بدهید فقط اجازه دهید من و همسرم و بچه شش ماهه ام در همین لابی زندگی کنیم که البته همسایه ها نپذیرفتند چون او مجبور بود یخچال و گازش را در بیرون لابی بگذارد چون در لابی جا نمی شد و این کلاس مجتمع را پایین می اورد!... ان دو سه روزی که انجا بودم به ان لابی پنج شش متری فکر می کردم و همچنین به اپارتمان های لوکسی که در ان منطقه بود و مردمانش در نهایت رفاه و ارامش در ان زندگی می کردند....با خودم گفتن حق ان مرد و همسر و بچه شش ماهه اش در این دنیا کجاست ؟ این همه رستوران پیتزا فروشی بوتیک هایی با لباس های شیک و چشم نواز اجیل فروشی ها با اجیل های خوشمزه و لوکس....سهم او و خانواده اش از این هیاهو کجاست که حتی یک خانه شش متری و دستمزدی کمتر از صد دلار در ماه هم به او ندادند.....من مدتها است که  ذهنم مشغول واژه عدالت است چیزی که شاید اصلا وجود خارجی نداشته باشد و انرا باید فقط در کتابها و شعارها جستجو کرد.....

در بعضی وبلاگها می بینم که می گویند ما برای عید هیچ شور و شوقی نداریم به این دوستان می گویم شادی و شور و شوق از درون ادمها می جوشد در بیرون از ادمها نباید دنبال چیز خاصی بود وقتی سال تحویل می شود و به اصطلاح توپ تحویل سال را می زنند معجزه ای اتفاق نمی افتد تنها اتفاقی که می افتد این است که احتمالا یکسال به عمر ما اضافه می شود! عید صرفا بهانه ایست برای شادی و تحول ادمها اگر کسی برای عید ارزش قائل باشد و برایش انرژی بگذارد طبعا می تواند از ان هم انرژی بگیرد کسی که از یک ماه قبل خانه تکانی را شروع کرده دنبال خرید لباس نو برای خودش و خانواده اش بوده سعی می کند در حد وسعش یه رنگ و نوایی به زندگیش ببخشد یک سفره هفت سین زیبا با تخم مرغهای واقعی زیباترین ماهی و درشت ترین و قرمز ترین سیب در سفره ای قشنگ و با سلیقه بگذارد و موقع تحویل سال به دنبال شادترین برنامه های تلویزیون بگردد او می تواند از عید انرژی و شادی بگیرد مخصوصا برای کسانی که بچه دارند عید بیشتر از هر کسی برای بچه هاست انها از گرفتن اسکناس های نو و تانخورده شاد می شوند و شادی را به خانه های تزریق می کنند عید معجزه نیست یک بهانه و شاید یک فرصت است معجزه باید از درون ادمها بجوشد .....این پست اخر سال این وبلاگ بود حرف زیادی برای گفتن داشتم که فرصت نوشتنش نبود...

 عیدتان مبارک و ارزو می کنم همیشه شاد و سلامت باشید التماس دعا.....