قدر...

 من در طول سال فقط یکبار به مسجد می روم روز بیست و سوم ماه رمضان و شب قدر ...مساجد مدتها است که دیگر برای امثال من جای اشنایی نیست...پسر خاله ای دارم که بسیار باصفاست و معمولا اگر مسافرتی جایی بروم با او می روم و از انجا که بزرگ شده تهران هم هست با لهجه بسیار غلیظ لاتی تهرونی حرف می زند! پارسال شب بیست و سوم که می دانست من به احیا می روم زنگ زد و گفت:حاجی! امشب هستی!؟ یه جا میبرمت که بستنی هم بهت بدن!(من تا به حال مکه نرفته ام ولی مرا حاجی صدا می کند) من هم به او گفتم:شرمنده ام! امشب نیستم!...او خودش فهمید که می خواهم تنها باشم...نیمه شب سوار ماشین شده و راه افتادم از مساجد و حسینیه های زیادی گذشتم ولی هر بار تک ترمزی می زدم و به صدای بلندگو گوش می دادم اگر صدای سخنرانی و یا روضه خوانی بود گاز می دادم و رد می شدم! دنبال یک صدای دلنشین از یک دعا می گشتم دعای جوشن کبیر....چقدر این دعا زیباست! شاید به این دلیل که این دعا فقط و فقط و فقط ستایش و اسماء خداوند است و دیگر هیچ....در تک تک واژه هایش قدرت و عظمت و صفات خداوند و فقر و نیاز انسان به زیبایی نمایان است انچنان که تا اعماق وجودت رسوخ می کند....بالاخره به یک حسینیه رسیدم که صدای دلنشینی از دعا از بلندگویش به گوش می رسید ماشین را گوشه ای پارک کردم و به انجا رفتم داخل بقدری شلوغ بود که جا نبود و گوش تا گوش نشسته بودند بیرون حسینیه هم پر از ادم بود و مردم زیر انداز پهن کرده بودند و نشسته بودند هر چه گشتم نتوانستم جایی پیدا کنم همه جا پر بود انچنان که دیگر نا امید شده و می خواستم بروم رو به اسمان کردم و گفتم:خدایا! امشب جای من نیست....همانوقت چشمم به گوشه ای افتاد کنار پیرمردی در بیرون مسجد همان جایی که می خواستم گوشه ای تاریک و دور افتاده و مهجور ...به انجا رفتم و پیرمرد هم مرا که دید کمی خودش را جمع کرد و جا برایم باز شد ....مثل گداها روی زمین نشستم و کتاب را باز کردم.....