سفرنامه دبی!(قسمت سوم)

 دبی شهر تجارت است....

دبی شهری است که بر عکس همه شهرها و کشورهای حوزه خلیج فارس که ثروتشان از نفت و گاز است ثروتش از راه تجارت به دست امده و از انجا که در این چند ده ساله ما با تحریمهای گوناگونی روبرو بوده ایم دبی دروازه ای شده برای  برای دادو ستد کالا هم برای تجار و هم برای مسافران به همین دلیل یکی از دلایل جمع شدن این ثروت عظیم در این شهر خود ما هستیم! لیدر گشت منطقه بزرگی را در دبی به ما نشان داد که مملو از اسمانخراشهای بلند بود و ایشان می گفت 40% اپارتمانهای این منطقه را ایرانی ها خریده اند(بنده از ایشان نقل می کنم خودم اطلاعی ندارم) و در ضمن شهری است که هدف اصلی افرادی است که به قصد خرید از کشور خارج می شوند البته با گران شدن دلار این مزیت تا حد زیادی از بین رفته است و خرید مثل گذشته جذاب و مقرون به صرفه نیست... 

بعلت شغلی که دارم بخش بزرگی از وقت ما در این مسافرت به گشت و گذار در فروشگاههای انجا سپری شد و نتیجه ای که من گرفتم این بود که فروشگاهها در دبی به دو بخش تقسیم می شود اول فروشگاه هایی که اجناس ارزان قیمت و معمولی که در همین کشور خودمان هم هست و دوم فروشگاههای که اجناس مارکدار که طبعا گرانقیمت هستند عرضه می کنند کالایی که حد وسط باشد یعنی قیمت مناسب و کیفیت خوب معمولا کمیاب است البته اگر بگردی اجناس خوب و با قیمتهای مناسب هم پیدا می شود و مشکلی هم که هست یک مافیایی انجا هست که برخی فروشگاههای بزرگ مثل دی تو دی و یا گرین هاوس برای مسافران ایرانی در هتل ها سرویس مجانی می گذارند و در حقیقت اغلب مسافران از همان چند فروشگاه خاص خرید می کنند در بین این چند فروشگاه "گرین هاوس" و همچنین فروشگاهی در بندر جبل علی که در تور گشت دبی مسافران را اجبارا! به انجا می برند از همه بدتر بود! بخصوص ان فروشگاهی که در جبل علی بود که به راننده هایی که برایش مشتری می اوردند درصدی از فروش کالا را پرداخت می کرد! در فروشگاه دی تو دی "یک تا ۱۰ درهم" همه مشتریها ایرانی بودند! و موسیقی رضا صادقی هم از بلندگو پخش می شد! مثلا در رابطه با شغل خودم یک بسته شکلات صبحانه 800 گرمی ترک را  انجا 10 درهم خریدم که تقریبا یک سوم نمونه ایرانی ان است! فروشگاه البسام در نزدیکی میدان ساعت و همچنین فروشگاه القبائل و انصار مال قیمتها و اجناسش به نسبت بد نبود البته اینها فروشگاه هایی است که در انها اجناس ارزانقیمت و معمولی که بیشتر به درد سوغات می خورد می فروشند و پاساژها و فروشگاههایی بودند که شعبه های برندهای معتبر در انجا بود(مثل دبی مال) که اجناس مارکدار در انجا بفروش می رسید که بعضا به انها تخفیف هم خورده بود و می شد خرید خوبی از انها کرد مثل یکی از فروشگاههای ادیدیداس که با تخفیف قیمتها مناسب شده بود  

 بخاطر شغلم فروشگاه های انجا برایم جالب بود مثلا در فروشگاههای انجا برای پس دادن بقیه پول مشتری به اندازه کافی پول خرد موجود بود تا انجایی که در اخر سفر جیب من پر از سکه یک درهمی شد! که با ان از دستگاهها اب معدنی و نوشیدنی می خریدم ولی ما اینجا باید به مشتریها به جای بقیه پولشان ادامس و شکلات بدهیم شاید مردم فکر کنند که کسبه عمدا این کار را می کنند ولی واقعیت این است که پول خرد نیست و حتی اسکناس هزارتومانی و پانصد تومانی هم کمیاب شده است!ما که در بانک دوستانی داریم و دسته دسته اسکناس هزاری و پانصد تومانی از بانک می گیریم باز هم کفاف نمی دهد و صندوقدارها مجبورند کمبود پول خرد را با ادامس پر کنند! و این ظلمی است به مشتری مردم و بخصوص طبقات کم درامد جامعه می شود چون ان پانصد تومانی که ما به مشتریها به جای پول کالای غیر ضرور و اجباری می دهیم برای برخی از مردم پولی است که با ان می توانند یک نان بخرند! که این مشکل به راحتی یعنی توزیع بیشتر پول خرد قابل حل است ولی متاسفانه بسیاری از مشکلات مردم از ان بالاها دیده نمی شود!....و البته بداموزی هم داشت! و ان این بود که انجا بعضا مقابل صندوقهای فروشگاهها صف های طویلی تشکیل می شد که مردم خیلی ارام منتظر می ماندند تا نوبتشان شود ولی در فروشگاه ما وقتی کمی صندوق شلوغ می شود مشتریها شروع به غر زدن می کنند که معطل شدیم! ما هم که قبل از سفر قصد داشتیم در نوبت صبح یک صندوق اضافه کنیم بعد از برگشت از مسافرت منصرف شدیم!... 

مقایسه قیمتها برایم جالب بود مثلا در فروشگاه انصار مال سیب فرانسوی چهار درهم(3600 تومان) و نارنگی اسپانیایی هفت درهم(6400) فروخته می شد و برای من جای سوال است که چرا ان میوه هایی که در گرانترین کشورهای اروپایی بعمل می اید و هزاران کیلومتر با کشتی به دبی می اید ارزانتر از سیب و نارنگی است که در میوه فروشیهای تهران و یا اصفهان فروخته می شود با این تفاوت که مثلا نارنگی فقط چند کیلومتر بالاتر از تهران یعنی از باغات شمال و سیب سمیرم هم در همین استان اصفهان به عمل می اید و این در صورتیست که مصرف کننده ناراضی است تولید کننده هم ناراضی! و یا در مثالی دیگر کمپانی کیا کره جنوبی بنرهای بزرگی برای تبلیغ فروش اتوموبیل "ریو" در سراسر شهر نصب کرده بود که این ماشین را به قیمت 42500 درهم(تقریبا سی و نه میلیون تومان) به فروش می رساند در مورد کیفیت این ماشین در همین حد بگویم که کمپانی کیا این اتوموبیل را در برخی کشورها تا پنج سال گارانتی می کند! در حالی که این قیمت برابر اتوموبیلهای هم سایز تولید داخل است که به هیچ وجه با این ماشین کره ای از نظر کیفیت قابل مقایسه نیست در حالیکه کره ای ها ان ماشین را با با دستمزد کارگر ماهانه 4000دلار می سازند و تولید کننده داخلی با دستمزد 800 دلار! انها با سوخت با قیمت بین المللی اتوموبیل می سازند و تولید کنندگان ما با سوخت تقریبا مجانی و بقیه مواد اولیه هم به همین ترتیب و مرتب هم صدای خودرو سازان بلند است که تولید برایمان به صرفه نیست پس این مقایسه می گوید یک جای کار عیب دارد!... 

در هیچ کدام از فروشگاهها مشروبات الکلی ندیدم البته در فرودگاه می فروختند ولی ظاهرا فروش ان در سطح شهر ممنوع بود یا لاقل من ندیدم البته در هتل ها به قیمت گزافی به مسافران فروخته می شد ما وقتی وارد اتاق هتل شدیم مادرم درب یخچال اتاق را که باز کرد و شیشه های کوچک مشروب را که دید چشمانش گرد شد! و یک کیسه برداشت و همه انها را به همراه نوشابه ها و ابمعدنی ها! ریخت داخل ان و گذاشت بیرون پشت در اتاق! که من به ایشان گفتم: مادر من! ابمعدنی هاش که دیگه الکل نداره! می خواستی اونها را بزاری که یه وقت از تشنگی نمیریم! که البته توجهی نکردند!  

پی نوشت:اقا! انگار این بلاگ اسکای از بلاگفا خرتر است! باور کنید من سه بار این پست را نوشته ام و هر دفعه نصف بیشتر ان پرید!  می خواستم که در همین پست سفرنامه را تمام کنم که باور کنید دیگه خسته شدم و خوابم میاد! چون تنها وقت ازاد بنده برای وبلاگ نویسی 12 شب به بعد است! و انشاالله قسمت اخرش را در پست بعدی می نویسم الهی این بلاگفا به زمین گرم بخوره(ایکون به سینه کوفتن!) که این همه بلا سر ما اورد!...بگو امین!